Terug op de oceaan, na een aantal maanden in de Caribbean, waar het zeilen toch vooral uit eiland hoppen bestaat, met niet langere zeiltochten als 3 dagen en waar de wind altijd uit een veilige ooster hoek waait, is het nu tijd voor het echte werk. De oceaan, de plek waar de mens niet meer het alles overheersende alles is maar weer een klein onderdeel wordt van een veel grootser iets. Nadat de trainees de eerste verbazing van de grootse sterrennachten, de laatste lichtjes van de Bahama’s en de grote rigging van de Swan te boven waren gekomen is het nu tijd om verbaast te zijn over de oceaan. Haar lange deining, de machtige wind die van misschien wel van duizenden mijlen hiervandaan komt. Wolkenluchten en water zover je maar kan kijken. Nu is ze nog blauw, maar ze zal steeds donkerder van kleur worden. En wat zeilt het schip er heerlijk over en doorheen!
Op dagen als vandaag weet je weer waarvoor je leeft: met een schip door de oceaan deining denderen, de blik op oneindig, en op de zeilen natuurlijk. Nee de precieze koers is van minder belang, hou de zeilen vol en vaar naar het Noorden toe. En daar in het Noorden moet de puzzel worden gemaakt van hoe met de lage druk gebieden mee te liften, je wilt er niet midden in zitten maar je wilt ook niet in de hoge druk gebieden raken waar minder wind is. Deze romantiek van de oceaan en de puzzel die het varen op de terugweg zo interessant maakt, zorgen ervoor dat ik deze reis verkies boven al de andere reizen. Een groet vanaf de oceaan, waar we nu langzaam beginnen met truien en langere broeken dragen in de nacht wachten.
Wiebe Radstake
Chief Mate
