Het begon gisteravond. Er was er één op het dek terechtgekomen en foto’s werden trots gedeeld. Vanochtend zag ik er zelf een. Levenloos lag het in een hoekje bij de railing. Weer een nieuwe werd er gevonden. Niet veel later zagen we ze levend. Glijdend over het water om vervolgens met behoorlijke snelheid weer tegen het wateroppervlak te klappen. Glimmend in de zon en in grote aantallen. Vogels zijn hier niet, zover van de kust. Dus dan kan het nog maar één ander dier zijn waar ik het over heb: vliegende vissen.
Na de dolfijnen, walvissen en Jan-van-Genten kan ik nu dus ook de vliegende vissen van mijn bucketlist afstrepen. ’s Middags waren er al zoveel langs gevlogen, dat het niet eens meer zo bijzonder was. Je hoeft maar even naar het water te staren en een nieuwe school vliegt alweer voorbij. De dode vissen op het dek worden bewaard. Elise wil ze, als we er genoeg hebben, gaan ontleden. Ze is tenslotte een biologie docent.
Een andere gepassioneerde docent is Bart. Behalve salsa is ook astronomie een grote hobby van hem. Daarom kregen we gisteravond een les astronomie op het grote witte doek. En dan bedoel ik niet een bioscoop, maar het mainsail. Met z’n allen zaten we op de aft te staren naar alle sterren en planeten die erop werden geprojecteerd. Na afloop keken we gewoon naar boven om te zien of we sterren uit de presentatie konden herkennen. Want hier op de oceaan zijn de sterrennachten schitterend.
Wat ook schitterend is, is het feit dat we zijn begonnen met de oceaanoversteek! Drie weken zullen we van de landkaart verdwenen zijn en toch nog de tijd van ons leven hebben. We gaan zien welke avonturen deze reis nog brengt. Als dit alleen nog maar het begin was, dan zal de echte oversteek vast één grote en fantastische ervaring worden!
Rick
