Het is zeven uur ’s ochtends, met een kop koffie in mijn hand loop ik nog half slapend over Schiphol. In de verte zie ik een rode stip verschijnen, ik loop vertrekhal 2 in, het krioelt er van de kersverse trainees in hun splinternieuwe rode trui. Het gaat weer beginnen! De trainees zijn nog een beetje terughoudend, zenuwachtig voor wat hun te wachten staat. Naar de andere kant van de oceaan, zeven weken van huis, met een groep onbekenden, allerlei nieuwe culturen, leven op een schip, de oceaan oversteken, het is allemaal wat. Een groepsfoto, een kus, een knuffel en dan is het zover, we boarden!
Nu, drie dagen later lijkt die dag alweer zo ver weg. De trainees voelen zich inmiddels al helemaal thuis op het schip. De eerste zelfstudies zijn gedaan, vriendschappen gesloten en het eerste land is al ontdekt. In Havana sliepen we in echte Casa particulares, ontdekte we de stad en paradeerden we in roze en paarse cabrio’s. Onderweg naar Cienfiegos circuleerden de gieren boven ons hoofd en spotte we allerlei rariteiten langs de weg voor de busbingo. Eenmaal in Cienfiegos kwamen we voor het eerst aan boord, reden we naar het stadje in Cubaanse voertuigen als fietstaxi’s, Tuk-Tuks en paard en wagen, en leerden we de Cubaanse autoriteiten kennen tijdens onze uitklaarsessie die maar liefst 3,5 uur duurde.
Ondertussen zijn de trossen los, de eerste maaltijden vliegen overboord, en de zeebenen worden gekweekt, het is nu echt begonnen!
Karlijn 
