Hoi allemaal
Anke en Sine hier!
We zitten alweer in de laatste week, dus dit wordt een van de laatste blogs, helaas. We zijn inmiddels al een tijdje geleden aangekomen in Spitsbergen, dus we hebben de zware tocht over de “woeste barentszee” overleefd. Een echte woeste zee was het trouwens alleen de eerste twee dagen, daarna was het een rustige zee, wat natuurlijk perfect was voor whale watching! Er kwamen twee orka’s en een dolfijn langs, maar helaas heeft niet iedereen ze gezien. Aldus Sine: iedereen gaat straks vragen, heb je een orka gezien? Nee. Heb je een walvis gezien? Nee. Nee, ik heb een zeehond en twee stenen gezien. Maar dat is natuurlijk ook heel leuk.
Tijdens de trip naar Spitsbergen hebben we ook onze internships afgesloten. Nog één laatste internship bij de positie die je graag wil gaan doen tijdens de ships take over. Sine heeft de 3 dagen met Tsjerk de kapitein meegelopen en alles over leiderschap, zeilen en theoretische aspecten geleerd en mag het deze week in de praktijk brengen. Ze is samen met Freek onze captain! Anke heeft een internship bij Nik gedaan, onze stuurman. Daar heeft ze geleerd hoe ze moet navigeren, plannen en hoe je de veiligheid aan boort bewaard. Ook Anke is dit gaan doen voor de ships takeover.
Nu we in Spitsbergen zijn, hebben we natuurlijk ook veel mooie natuur om te zien. Je mag op veel plekken niet aan land zonder een gids met een geweer, vanwege de ijsberen. Wij hadden natuurlijk de leukste gids die er is, Jaap. Gelijk de tweede dag nam hij ons mee naar een gezin die hier als pelsjagers wonen. Ze hebben in the middle of nowhere een hutje gebouwd, waar ze zelfvoorzienend leven en voor de kost op (ren)dieren jagen. Zij hebben ons wat laten zien van het land waar zij op leven en de manier waarop. Ook hebben we voor het eerst rendieren gezien (voor degene die geen walvis konden spotten :(. Echt een hele toffe ervaring!
De dag daarna zijn we naar een ander baaitje gevaren, waar we in het ijs het anker hebben gedropt. Hiervoor moesten we door het ijs varen om aan land te gaan. Best spannend, maar iedereen zat op de boeg, want het was natuurlijk een onwerkelijke ervaring. Zomaar door ijs varen en het met je schip in stukken snijden. Alleen het anker leggen was dus al een super ervaring, maar in deze baai was ook nog een enorme gletsjer! We moesten er even voor lopen (7 km door de diepe sneeuw!) Maar dat was het 100% zeker waard. We hebben voor dit natuurverschijnsel even een minuutje stilte gehouden om even te beseffen waar we allemaal wel niet komen. Nou, dat werden 10 minuutjes complete stilte van 20 man. (Anke viel zelfs in slaap…).
Vanaf die dag begonnen ook onze anchor watches. Het anker moet namelijk de hele nacht in de gaten worden gehouden, dus is iedereen in tweetallen 1.5 uur naar buiten gegaan. Eigenlijk heel leuk, want niemand gaat vrijwillig om 4 uur ’s nachts naar buiten, maar het was extreem mooi!
Gisteren was alweer onze laatste excursie, naar een verlaten Russische dorpje waar kool werd gemijnd. Ondanks dat de kranten die binnen lagen uit 1983 kwamen, en er duidelijk sindsdien niet veel mensen waren geweest, was het hout nog niet verrot. In de fabriek die er stond, konden we namelijk zo’n 25 meter omhoog klimmen en hadden we een mooi uitzichtpunt. Weer een minuutje stilte, en dit keer gelukkig niet in slaap gevallen. Door de kou hier, en de giftige Russische verf (jaja, we hebben geluisterd Tim ;)) blijft zo’n dorpje nog heel lang “goed.” Je kon de inrichting van de huizen nog zien, en we hebben zelfs oude Russische vodka flessen gevonden (maak je geen zorgen, papa en mama, we hebben alleen water gedronken)!
We mochten ook de oude fabriek in waar de kool werd gewassen en klaargemaakt voor transport. Je moest oppassen waar je liep, maar je kon gewoon op de trappen naar boven lopen. Anke was haar tas vergeten helemaal bovenaan, dus wij gingen met z’n tweeën weer naar boven. Heel bizar zo in een verlaten fabriek (wel een beetje donker en eng). Was wel heel tof!
Wij zouden zeggen hele geslaagde excursies! Helaas moeten we alweer bijna naar huis, maar nog even genieten van wat we hier hebben.
Heel veel koude knuffels van ons,
Anke en Sine
