Niets zo veranderlijk als de golven. En niets zo verraderlijk als wat ze teweeg kunnen brengen. Het is een onvoorspelbaar stelletje, die golven. Op een beetje meer of minder wind in de zeilen kunnen we ons prima voorbereiden. Een zeiltje erbij of eraf. Alles vastzetten over bakboord of stuurboord zodat ‘t niet gaat vliegen. Op een beetje klotsbak is nauwelijks te anticiperen. Je kan wel denken dat je over stuurboord hangt, maar alles kan elk moment overhoop gegooid worden door een eigenwijze zee. Meestal beginnen de eerste signalen zich ’s nachts aan te dienen: rammelende potten en pannen, flesjes die zich plotseling uit de schappen op de grond lanceren, een soeplepel die op het aanrecht klettert. ’s Ochtends weet je niet waar je je te bereiden voedsel het beste veilig neer kan zetten, en of je de koelkast open kan trekken zonder dat er zich dan direct een spektakel voor je ogen voltrekt. Jezelf klemzetten op de wc of onder de douche krijg je vanzelf onder de knie, maar jezelf klem leggen in je bed, zodat je niet steeds van links naar rechts geslingerd wordt door de golven, is een andere gave.
Velen van ons ontdekken tijdens zulke nachten alle mogelijke potentiële slaaphoudingen en leren alle hoekjes van ons bed kennen, vaak zonder heel bevredigend resultaat. De stagiaires die we deze dagen in de keuken hebben rondlopen, leren meer over ‘positionerings-management’ (waar zet je je ingrediënten neer zodat ze in een pan of mond belanden in plaats van op de grond?) dan over degelijk snij- en kookwerk. Gelukkig zijn we aan boord gezegend met een stelletje dappere dodo’s die zich niet gewonnen geven, en die hun kans grijpen als er worstenbroodjes of krentenbollen gemaakt kunnen worden. En juist als je denkt dat je je een beetje hebt ingericht op dat stelletje krengen, en ze je niets meer kunnen maken, wordt er gegijpt. Nog een laatste keer slingert er her en der wat op de vloer, en opeens is het stil. De Swan ligt weer over een zijde, en de golven hebben haar niet meer in hun greep. De zon schijnt, de lucht is blauw en iedereen geniet van de laatste 100 oceaanmijlen totdat we Faial bereiken. Was het vanmiddag nog onvoorstelbaar om na het eten een Bevrijdings-feestje te vieren, inmiddels is het onvoorstelbaar dat de golven ons toen zo in hun greep hielden dat we dachten dat het onvoorstelbaar was…
Nadine, scheepskok
5 mei 2019
