De laatste dagen hadden we onverwachts bezoek. Niet alleen van slecht navigerende vliegende vissen maar ook van twee gestalten die we nog niet aan boord hadden aangetroffen. Donderdag was dat (uiteraard) Sinterklaas. Het bleek overduidelijk Ivo. Niet in de laatste plaats omdat de groei van de baard van de docent deze reis niet verder bleek te zijn gekomen dan wat stoppels.
De trainees waren voorbereid. Zij hadden van thuis al wat cadeaus meegenomen en aan boord gedichten geschreven, persoonlijk toegespitst op de persoon van het getrokken lootje. Het werd een gezellige middag waarbij zelfs de pepernoten niet ontbraken.
Daags tevoren was het een figurant van minder vriendelijk kaliber, Neptunus. Afgeleid van het zeemansgebruik om opvarenden die voor het eerst de evenaar over varen door hun voorgangers op sadistische wijze te laten ‘dopen’ is aan boord een variant bedacht van minder wrede aard bij het halfweg passeren van de oceaan. Ouders die het originele gebruik kennen wil ik geruststellen door te melden dat alle trainees hun originele haardracht nog hebben, er is geen scheermes aan te pas gekomen. Wel moesten alle dopelingen geblinddoekt en geketend in groepjes van drie een hindernisparcours afleggen, eindigend bij de troon van Neptunus. Al kruipend tussen lijnen en stootwillen werden de ‘pollywogs’, zoals men ze pleegt te noemen, getergd door lieden die hetzelfde al een eerder waren ondergaan. Kleddernat en onder meel en smurrie eindigde de tortuur op het achterdek waar Neptunus zelve (de in visnet gehulde 1e stuurman) de uiteindelijke doop ten uitvoer bracht; ook al geen smakelijke belevenis. Het was een hilarisch gebeuren waarvan zelfs de trainees meldden het geweldig te hebben gevonden. Om de kwade bedoelingen van de ‘shellbacks’ (de eerder gedoopten) te ontkrachten volgde een feestje op het hoofddek. De vaste bemanning hield daarvoor zeewacht.
Richard Slootweg / Mosshead Warbonnet (Neptunus’ doopnaam)
Kapitein
