Blog 5 april, Ruth en Lone
Toen wij op 5 april wakker werden was de wereld veranderd. De eens zo begeerde havermout kostte opeens geld…
Wat is er aan de hand? Vandaag is marktdag, het hele schip is een grote markt geworden. Iedereen begint met een startbudget van tussen de 70 en 120 macarona (de lokale valuta). Uitgegeven door bankpresident Hugo. Vanaf nu kost alles geld; en om de staatskas gevuld te houden moet er om de drie uur belasting betaald worden. De lagere klassen krijgen dan een uitkering om sociale uitval tegen te gaan. Maar natuurlijk is er ook politie, die bijhoudt of je alles wel betaalt. Anders krijg je een deurwaarder op je dak.
Terwijl iedereen in de rij stond voor de bewuste havermout beroofde Sjoerd de bank. De toon was gezet. Niet iedereen was echter zo voortvarend in het bedenken van een plan om aan geld te komen. Sommigen konden de positie die ze al hadden handig in de markt zetten. Zo verhuurde Koen zijn keuken en verkocht hij de hele lunch door aan zekere tussenpartijen die er vervolgens schreeuwend dure prijzen voor rekenden. Engineer Pim had het monopolie op stroom en water en liet zich voor enorme bedragen afkopen.
Dokter Rixt werd een verzekeringsmaatschappij en verkocht zorgverzekeringen à 5 MC. Toen bedacht Lone zich dat minderjarigen geen zorgverzekering hoeven te betalen. Zij ging met agressieve verkooptechniek langs alle crew om geld op te halen voor een minderjarigenfonds. Een flinke commissie verdween in de ruime zakken van de zeilbroek van Rixt.
De pantry was ondertussen het middelpunt van louche handeltjes geworden. Temidden van de nagelstylistes, massagesalons en illegale stroopwafelhandel bevond zich een casino dat, zoals dat gaat, onder toezicht stond van de maffia. In een hoekje pruttelde de blinde ziener Magister Bernardo zijn baarlijke nonsens. De geldcirculatie was enorm.
Temidden van deze chaos wist Ruth een paar vilstiften te ontvreemden, met welk startkapitaal zij samen met haar compagnon Cécile (van de straat geraapt als bedelaar) in een achterafsteegje op het achterdek een tattooshop begon.
Een dag als deze brengt altijd goed naar boven wie er wel en niet met geld om kunnen gaan. Iedereen stelt andere prioriteiten. Gerrit bijvoorbeeld bracht al zijn geld naar het casino, gebruikte de staatstoelage die bedoeld was voor zijn zorgverzekering om een tattoo te laten zetten en had uiteindelijk geen geld meer om eten te kopen. Aan de andere kant: je kon het deze dag maar beter laten rollen, want aan het einde van de dag waren alle macarona’s niks meer waard. Carpe diem!
Ruth en Lone
