18 februari 2021
In spanning zit iedereen beneden, boven op het dek zitten twee vrouwen in corona pak. Eén van de trainees komt naar binnen gelopen en iedereen wacht in spanning tot wat er uit zijn mond komt: “Mirthe mag.” Opgelucht haalt de rest van de trainees adem, behalve Mirthe, die moet nu naar boven om een staafje in haar neus te krijgen. Het is vandaag namelijk dinsdag en deze dag zouden de trainees en crew worden getest.
Uiteindelijk viel het testen zelf hartstikke mee. De vrouw die het deed was erg aardig, terwijl ze het staafje in je neus deed, kreeg je wat mentalsupport. Ze zei dingen als: “you’re doing great” “keep breathing”.
Toen iedereen was getest gingen ze weer met hun bootje terug naar Sint Maarten. Nadat ze weg waren, werd alles klaar gemaakt om te gaan zeilen en voordat we het wisten was Sint Maarten alleen nog maar een stipje aan de horizon. Het zeilen viel heel erg mee, maar naarmate de zon verder zakte en de golven hoger werden, kwamen er steeds meer misselijke mensen bij. Rond zes uur was het bij sommige mensen te erg en moesten overgeven. Dat werden er, naarmate de avond vorderde, alleen nog maar meer.
Het was best gek om nu op zo’n enorm deinend schip te lopen, vooral omdat we de kleine golfjes van de baai van Sint Maarten gewend waren. Meerdere borden met eten zijn gesneuveld en alles wat los lag rolde van de ene kant naar de andere kant.
Ook waren deze nacht de eerste sailwatches. Velen van ons waren al naar bed gegaan, vanwege de misselijkheid, dus de groep was kleiner dan normaal. Gelukkig is alles goed gekomen en konden de sailwatches, ook zonder de andere, ervoor zorgen dat het schip goed bleef varen en we gelukkig niet zijn gekapseisd.
Luna & Lotte D.
