Blog 21 februari, Bart
Vandaag was zo’n dag dat al het mooie van Masterskip samen kwam. Zo’n dag dat je als docent rondkijkt en trots kan zijn op wat de trainees bereikt hebben. En ondanks dat ik niet echt een verkooppraatje wil houden gaat dat toch gebeuren. Soms is mijn enthousiasme simpelweg te groot om binnen te houden. 🙂
Toen ik rond zonsopgang (een uurtje of zes) mijn hoofd naar buiten stak zag ik meteen trainees op het dek, klaar om de zeilen te heisen. We vertrokken van Îles des Saintes naar Sint Eustatius en een paar fanatici wilden dat niet missen, zelfs niet als ze extra vroeg wakker moesten worden.
Na de zelfstudie en lunch was het weer happy hour. Waar we in week 1 moesten sleuren en zeuren gaat het nu bijna vanzelf. De trainees hebben ontdekt dat het veel fijner is om door te werken en dat schoonmaken echt zo erg niet is als je het met zijn allen doet. Ouders, verheugt u.
‘s Middags hadden we allemaal wilde plannen voor sailtraining, maar omdat het zeilen zelf veel aandacht vergde van de crew werd dat maar even uitgesteld. Dat betekende vrije tijd voor de trainees en hier werd duidelijk wat ze echt belangrijk vinden. Sommigen gingen verder met de studie (lekker bezig Karlijn, Jella en Maxime!), anderen doken het jibnet in om te kletsen (gezellig hoor heren!) of klommen in de mast, weer anderen hielpen de kok met het avondmaal (hoi Iris!) of de crew met het zeilen. Stuk voor stuk waardevolle activiteiten.
Maar toen we ‘s avonds onder de sterren zeilden kwam voor mij het mooiste moment van de dag, het moment dat me ertoe zette om dit stuk te schrijven. Drie trainees zaten op het dek en ik kwam erbij zitten om wat te kletsen. Toen er twee wegliepen om wat anders te doen ontstond er een mooi gesprek tussen mij en Karlijn. Een terugkerend thema was hoeveel ze eigenlijk geleerd had, en hoe onverwacht dat was. Toen bij de informatiedag in november werd gesteld dat er een ander kind terugkomt dan dat er wegging, vond ze dat maar grote bullshit. Toen ik in het begin van de reis aangaf dat iedereen hier goede gewoontes aanleert die ze mee naar huis kunnen nemen, dacht ze dat ik uit mijn nek kletste. Inmiddels kon ze wel tien dingen noemen die ze hier geleerd heeft. Best indrukwekkend eigenlijk.
Gelukkig konden we het na al die serieuze bespiegelingen ook nog even hebben over hoe betoverend de sterrenhemel was, en hoe onwerkelijk het nog altijd voelt om hier te zijn.
Een prachtig voorrecht waar we nog een week van kunnen genieten.
Tot snel allemaal!
Bart
