Een aantal dagen geleden beklommen we met een groep de Petit Piton in Saint Lucia. Deze berg al vanaf ver vanuit zee waar te nemen is altijd een punt op de horizon geweest waar zeelieden op aan voeren om het stadje Soufriere op aan te sturen.
In de vroege ochtend net met het licht stonden we op, vulden flessen met water, het idee was om voordat het echt warm werd boven te zijn zodat we de ergste hitte zouden mislopen. Nog eenmaal vanaf het schip naar boven kijken en denken: dit is toch wel erg hoog en dan hup een landing op het strand en lopen maar. In twee groepen gingen we naar boven, zo’n half uur achter elkaar zodat we niet steeds op elkaar hoefden te wachten. De eerste bergbeklimming in mijn leven, de oceaan al vele malen overgestoken maar zo’n berg is toch weer een ander natuurverschijnsel.
Het eerste stuk was nog aardig te bewandelen, een dicht oerwoud met door regen nat gemaakte paden, veel stenen en modder. Steeds meer stegen we, de strategie die ik aan nam was: beter op kop lopen zodat je steeds even kan pauze houden, zogenaamd om op de groep te wachten (lees: uithijgen). Maar ook hier werd ik door een aantal trainees bijna ingehaald, die met hun getrainde voetbal of sportschool benen de berg fluitend om hoog gingen. Al zwetende werd de klim steeds steiler en nu begon het ook nog te regenen. Een groep Portugezen klom ons druk pratend voorbij. En bij ons Hollanders werd het tempo steeds langzamer. Pas toen de klim echt begon, op zo’n twee derde van onder gerekend en we touwen moesten gebruiken omhoog te komen, haakten de Portugezen af en begonnen wij steeds meer energie te krijgen. Ondertussen werden hele stukken van Mozart gezongen en waren we steeds meer aan het lachen. Zo’n ander en een half uur later waren we boven op de Petit Peton, die trouwens helemaal niet zo klein is maar 743 meter hoog.
Eenmaal boven gekomen genoten we van het uitzicht, achter ons het prachtige eiland Saint Lucia en verder alleen maar blauw van de Caribische zee . Het woei boven wat heerlijk afkoelde en al snel kwam de tweede groep ook boven. We maakten wat foto’s en besloten beginnen aan de weg terug.
Nou denkt men dat naar beneden lopen makkelijker is maar vooral het laatste stuk leek maar door te duren. Steeds afremmend maar toch steeds sneller willend kwamen we beneden. En wat is het dan heerlijk om in het water van de Caribische zee te springen. Ik ben meer iemand van de zee maar vond het een erg leuke ervaring om met een groep trainees zo’n berg te beklimmen en ik denk dat dat gevoel allemaal wel hadden.
Wiebe Radstake
