2 juni 2021
Wat nu, is er ondanks de aanwezigheid van de voortreffelijke arts, Pieternel, en ondanks alle goede voorzorgen toch een epidemie aan boord uitgebroken?
Jazeker, het is helemaal mis. Bijna iedereen heeft er last van. Alleen doorgewinterde zeelieden ontkomen eraan. Het is een vorm van koorts, genaamd “kanaalkoorts”. Het gaat om een verschijnsel onder zeelieden waarbij er enige, maar soms is het veel ernstiger, onrust ontstaat zodra een schip bij de vaart naar huis het Engelse kanaal nadert. Er wordt afgeteld, tassen worden alvast gepakt. Soms nemen de schepelingen al afscheid van elkaar. Dat kan soms ernstige vormen aannemen zoals het opstellen van grafteksten voor elkaar: ¨Hier ligt Richard, als zeeman was hij een klasse apart” of “Here rests Rigmor, she always wanted to be more”. En in de tegenwoordige tijd komt daar natuurlijk bij het proberen om het goede 4G netwerk op te vangen, niet zo’n gebrexitte, die zijn te duur, maar een Frans netwerk.
Als docenten hebben we nog geprobeerd de aandacht wat af te leiden met afleidingsmanoeuvres zoals het organiseren van een escaperoom-achtige speurtocht waarbij kennis van het schip en het tuigage een grote rol speelde. Of door het laten bouwen van zeilbootjes op schaal die dan zo snel mogelijk een halvewinds rak moesten afleggen.
Het hielp allemaal niets, de friends-booklets worden geschreven. Eindrapporten verschijnen op de laptops en de plannen voor de bonteavond (is dat in het Engels: “furry night”?) worden gesmeed.
Ben
