Surfend op de golven verplaatst de Wylde Swan ons van Carriacou naar Curaçao. Niets is fijner dan dat de wind ruim van achter in komt en je mee deinst op het ritme van de zee. We gaan snel. Te snel eigenlijk voor een tocht die voor veel van ons nog langer had mogen duren.
Na fantastische nachten gevuld met een sterrenhemel die je in Nederland niet zult vinden, naderen we de Nederlandse Antillen. Langzaam wordt er gefantaseerd over hoe Curaçao eruit zou zien. We varen langs Bonaire en maken onder het eiland een gijp om zo koers naar Willemstad te krijgen. Eenmaal gedaan, begint de bemanning met het voorbereiden van de aankomst. De mooringlines worden van het dak gehaald en plannen worden gemaakt voor het laten zakken van de zeilen. Het begint langzaam te schemeren en de contouren van Curaçao worden steeds meer zichtbaar. De zeilen komen naar beneden en alle trainees helpen hard mee om dit in goede banen te begeleiden. De loods die met ons mee Willemstad in vaart stapt aan boord en de Swan is klaar voor de aankomst. De deck crew klimt ondertussen de mast in om de dwars getuigde zeilen netjes op te doeken. Stap voor stap komen we dichterbij.
We varen Willemstad nu echt binnen en trainees kijken hun ogen uit. Drie dagen was ons uitzicht gevuld met zee, maar daar is nu verandering in gekomen. Kades zijn druk bezet met terrassen en kleurrijke gebouwen staan op de achtergrond. Om het af te maken hangen er overal gekleurde lampjes. Mensen joelen vanaf de kant en wij maken onze entree.
Nadat de Swan op haar plek ligt langs de kade evalueren Petya (deckhand) en ik de aankomst. Zij was een van deck crew die tijdens het aanmeren boven in de mast zat voor het opdoeken van de zeilen. Een beetje vervreemd met waar we nu weer verzeild waren geraakt, delen we onze bevinden en Petya zegt exact wat we beide bedoelen. ‘Het was alsof we Disneyland in voeren’.
Jeske
Deckhand aan boord van de Wylde Swan
