Met enige vertraging in de verslaggeving zijn we blijven hangen bij de aankomst op Tobago Cays. De volgende dag hadden we ‘paradise day’ op het programma staan want als er iets paradijselijk uit ziet dan zijn het de Tobago Cays wel. Een groepje van 4 kleine eilandjes vormen achter de beschutting van een koraalrif een aanblik met hoog Bounty reclame gehalte. Het voor anker liggen in deze lagune is al ongelofelijk prachtig maar na een dag snorkelen met schildpadden en barbecueën op een hagelwit strand van ‘ons’ eigen eilandje ben je geneigd om in je arm te knijpen; dit moet bijna een droom zijn.
Na het ontwaken uit de droom aan het eind van de dag brak het anker uit de grond onder omstandigheden zoals in de vroege ochtend, namelijk bij regen. Wat hebben wij de dag een geluk gehad met die zon.
Half onder zeil, half onder machine werd er een uurtje gevaren tot Palm Island voor de overnachting om de volgende ochtend nog eventjes verder te dromen. Ditmaal was dat een half uurtje op het eiland Mopion; een zandvlek met één rieten parasol. Doel van ons bezoek was een groepsfoto te maken van alle opvarenden van de Wylde Swan. Onder die coulissen kan toch iedereen maar alleen de grijns hebben die voor zo’n foto nodig is, nietwaar? Intussen zijn we die ochtend ook begonnen met scheepsovername. Dit houdt in dat de trainees in groepen om beurten de taken van bemanningsleden (incluis arts, koks en leraren) over nemen en dus zelf het schip varen en runnen. Onder de bezielende leiding van de kapiteins Nienke, Lucas, Isa en Maureen werd het schip naar Martinique gezeild. Eenmaal voor anker achter de vesting van Fort de France volgde twee dagen van poetsen, bonte avond en tenslotte vele tranen van verdriet maar ook van geluk. Zonder het laatste zou het eerste er niet geweest zijn.
Bedankt trainees!! Voor al jullie bijdragen aan deze geslaagde oceaanoversteek maar vooral voor jullie infecterend enthousiasme, zo blijft het voor een ouwe rot ook nog erg leuk.
Richard Slootweg
kapitein
