De zeilen staan strak van de ruisende wind, dezelfde wind die op het achterdek de haren van iedereen alle kanten op doet gaan en witte koppen in het water geeft. Het dek voelt warm van de zon, dezelfde zon die de nekken bij aanraking laat verbranden en de witte zeilen bijna verblindend maakt. Ik zit aan het roer met een koers rechtstreeks naar Bermuda. Het achterdek is gevuld met mensen, maar het enige wat ik hoor zijn de klotsende golven tegen de zijkant van het schip, de wind die de lijnen doet zingen en de rustige muziek wat uit een speaker loopt. De mensen spreken niet, maar hun gedachten lijken niet stil. Stilte met elkaar delen en waarderen, ultiem gemak. Wat trainees liggen te kletsen in het jibnet en het pannenkoekenbakteam staat zwetend te dansen op muziek terwijl ze behendig de met spek en kaas gevulde velletjes omdraaien. Veel mensen lezen boeken of schrijven een stuk in hun dagboek. Men geniet van de rust, de geluiden, het zeilen en elkaar. Nog niet heb ik zo snel het gevoel gehad dat een groep trainees en crew hier aan boord zich zo snel met elkaar op het gemak voelt. Lazy day gaat niet om rust voor jezelf. Het gaat om rust met elkaar.
Richèl, Deckhand
