Blog 2 februari Wendy
Als oceaanreizigers moet wij ons in elk land in- en ook weer uitklaren. Door de douane heen. Dat werkt op deze kleine eilanden in het Caribische gebied toch net anders als op een vliegveld. Ik, als officier van de Swan, regel o.a. dat voor iedereen aan boord. Het is mijn dag om een blog te schrijven en aangezien dat mijn bezigheid is geweest de laatste dagen en ik om die rede bijna niet aan boord ben geweest, neem ik jullie even mee in een kijkje van Customs en Immigrations in de West Indies. Het begon met aankomen in Tobago. Dat liep op zich soepel. Behalve dat we wel direct een standje kregen. We arriveerden namelijk tussen 17:00-18:00 ’s avonds (ik wist dat het kantoor om 16:00 uur dicht zou gaan) om die reden besloten we, niemand gaat van boord en morgen om 08:00 uur klaren we in. Blijkbaar had de Customs officier ‘de hele avond’ op de steiger staan wachten om ons op te vangen. Na 4x sorry gezegd te hebben en beloofd dat we de volgende keer echt direct zouden komen vroeg ik tot hoe laat hij had staan wachten. Hij zei: totdat het donker was…….het is hier om 18:00 uur pik donker….
De Immigrations officer (een dame) was in ieder geval blij ons weer te zien. Ze vinden het ongelofelijk bijzonder dat we met kinderen tussen de 15-17 jaar varen. Dat is het natuurlijk ook. In deze landen is dat echt ondenkbaar. De mogelijkheden en de kansen die wij hebben en krijgen in Nederland zijn voor de mensen hier bijna niet te vatten. Maar daarom vinden ze juist heel tof dat we er zijn. Het geeft hun het gevoel dat ze weldegelijk belangrijk zijn. En andersom werkt het ook zo, wat hier heel normaal is, is bij ons weer ondenkbaar. Zoals leven van de natuur. Groente, fruit je vindt het hier overal. Arm zijn betekent hier iets totaal anders dan bij ons want iemand die hier arm is komt in ieder geval niet om van de honger. We hebben hier een prachtige wandeling gemaakt door de Jungle en onderweg van alles zo vanaf een boom of plant geplukt en gegeten. Suikerriet, passievrucht, banaan en het water uit een kokosnoot gedronken.
Afijn weer terug naar het in- en uitklaren. De dame van Immigrations wilde graag mee naar de boot, ze wil de kinderen even in de ogen kijken. Gewoon om te checken of ze het goed hebben, dat heeft ze de vorige reis ook gedaan en eigenlijk vind ik dat heel goed dat ze dat doet. Toen ze aan mij vroeg waar de kapitein was toen we nog in het kantoor stonden (vorige reis was Sjoerd de kapitein en was ik met hem samen gaan inklaren) zei ik “ze is nog aan boord” …. Wat “ze”? Dan moet ik zeker mee naar het schip, was haar antwoord. Na dat ze met mij aan boord was geweest en ik haar weer terug op de steiger had afgeleverd zei ze dat dit haar laatste werkdag was. Het was vrijdag en maandag begon ze met een nieuwe baan en zou er een nieuwe Immigration officer komen. Ze vond het zelf heel jammer maar ze was overgeplaatst naar een ander kantoor. Ik vond het ook jammer en heb haar veel succes gewenst. Na haar vertrek begon het……we wilden eigenlijk zondag vertrekken maar zondag uitklaren is hier sowieso niet mogelijk. Achteraf blijkt op zaterdag ook niet. Je hebt namelijk vaak 24 uur (soms langer) de tijd om het land te verlaten. Zaterdag ben ik 4x langs geweest, de telefoonnummers op de deur gebeld maar niemand aanwezig. Of lag het aan de nieuwe officer…. Wij besloten ons er vooral niet druk over te maken, we liggen tenslotte op een fantastische plek. We passen ons geheel aan naar Caribische instelling ‘no worries’ dus we vertrekken lekker maandagochtend…of toch niet.
Normaal gaat het kantoor om 08:00 open dus wij als brave westerlingen staan daar om 08:00 uur voor de deur. Alleen de schoonmaakster is aanwezig en zegt: maybe at nine. Wat zoiets betekent als: als je gelukt hebt zijn ze er om 09:00 uur. Om 09:00 uur komen we dus terug en er is nog niemand, ook de schoonmaakster is inmiddels verdwenen. Buiten vinden we iemand die een auto staat schoon te maken. We vroegen of hij een idee had hoe laat er iemand zou komen. Hij kende de Customs officer persoonlijk maar die was momenteel het land uit. Hij kon hem wel even bellen. Na het gesprek was de conclusie, er is een vervangende Customs officer aanwezig in Charlotteville maar die komt pas als de nieuwe Immigration officier is gearriveerd. Je moet namelijk eerst langs Immigration voordat je naar Customs kan. Wanneer de nieuwe Immigration officier zou arriveren wist niemand want hij woont aan de andere kant van het eiland en van hem waren geen contact gegevens. Wachten dus maar…. gelukkig kennen we inmiddels wat mensen op Tobago en de tante van onze jungle gids heeft een restaurantje, wat op maandagochtend nog niet open was maar ze kon wel even een local ontbijtje voor ons maken…niet verkeerd dus.
Na het ontbijt kwam de nieuwe officier gelukkig om 11:00 aan. Hij moest nog wel even ingewerkt worden dus het ging iets minder snel dan normaal. Maar om 12:30 waren we ingeklaard en om 13:00 zijn we ankerop gegaan en koers gezet richting Carriacou. Drie uur later dan gepland maar de reis ging zo voorspoedig dat het achteraf gezien perfect uit kwam. Om 08:00 uur ’s ochtends arriveerde we in baai van Hillsborough, Carriacou. Hier start het in- en uitklaren weer van vooraf aan…. Na aan boord de papierwinkel te hebben voorbereid hoorde we via een oud-collega van ons ‘Duart’ dat de Customs en Immigrations is verplaatst van Hillsborough naar Tyrell Bay. De volgende baai dus. Heel simpel, je gaat langs de kant van de weg staan, je houdt een busje aan (zo groot als een Volkswagen T4 busje maar dan met 20 zitplaatsen) die komt om de 10 minuten ongeveer en levert je af waar je moet zijn. Niets haltes dus, gewoon van deur tot deur. En dat voor $3,50 ECD (€1,17) perfect!
Uiteindelijk hadden we nog het een en andere te doen en te regelen op het schip dus om 10:30 uur waren we aan land en zijn we op zoek gegaan naar de bus. Die was goed te vinden. En het ging eigenlijk precies zoals het waarschijnlijk in de rest van de wereld ook gaat behalve in Europa, dus buschauffeur is ook de personal shopper van iedereen die langs de route woont. De hele bus werd ingeladen met van allerhande aan hardware en groceries. En bij elk huis langs de weg werd gestopt om wat af te leveren of iets op te halen wat weer voor aan ander huis bedoeld was. Wel leuk want zo kom je nog is ergens want voor sommige leveringen moesten we wel een stukje omrijden. Wat resulteerde in dat het busritje van 20 minuten ineens anderhalf uur duurde… Om 12:00 aangekomen bij Customs en Immigrations was het natuurlijk lunchtijd, om 14:00 zouden ze weer opengaan. Inmiddels waren er ook heel wat mensen aan het wachten, wij waren om 15:00 aan de beurt en de Immigratie officer was al niet in zijn z’n beste bui maar toen hij 35 pasporten moest gaan stempelen en tekenen sprong hij letterlijk uit zijn vel. En dat precies op de dag dat het toch allemaal al tegen zat. Hij zei, om 4 uur ga ik naar huis en jullie kunnen allemaal de …. krijgen. Alsof wij er wat aan kunnen doen dat ze hier dat in- en uitklaren zo ontzettend ingewikkeld hebben gemaakt. Wat dat betreft kunnen we een voorbeeld nemen aan de Franse eilanden, lekker geautomatiseerd. Je vult de bestanden in op de computer, zet ze op een stickie, gaat naar Customs en Immigrations, laad ze met 1 druk op de computer op kost ook niets en klaar is kees, binnen 3 minuten sta je weer buiten… Heerlijk Westers hahahaha….
Groetjes van de officier Wendy
