Armin als trainee bij de eerste Masterskip oversteek naar Europa
Armin was, samen met 17 andere trainees, de eerste die de oversteek van de Cariben naar Europa met Masterskip voer. Hij was toen 17 jaar en zijn voornaamste ervaring met schepen en varen was de veerboot naar Terschelling. Tijdens zijn Masterskipreis werd duidelijk voor Armin dat hij iets met varen moest gaan doen. Hij is na zijn vwo begonnen met de opleiding tot Officier Zeedienst met de bachelor Militaire Systemen & Technologie aan het Koninklijk Instituut voor de Marine. Nu, zes jaar later en vele zeemijlen verder, kijken we terug op zijn Masterskipreis en wat deze voor hem betekent.
Gezonde spanning
De dag voor vertrek komt er vaak een realisatie. ‘Wil ik dit wel?! Waar begin ik aan?!’ Armin vertelde dat hij de nacht voor het vertrek naar Sint Maarten maar anderhalf uur had geslapen. De maanden ervoor stonden vooral in het teken van dingen regelen, met daarbij de ondertoon van een gezonde spanning van het avontuur wat te wachten stond. Vlak voor het vertrek realiseerde Armin zich dat hij eigenlijk niet zo goed wist waaraan hij was begonnen, maar er is maar één manier om daar achter te komen: aan boord stappen!
Het eerste jaar
Zes jaar geleden werd het eerste Masterskip seizoen gevaren. Veel dingen zijn nog hetzelfde: samen in een kleine ruimte leven, de sterke groepsband, samen door lastige momenten gaan. Sommige dingen zijn verder ontwikkeld.
‘Wij zaten in een vier-uurs-wachtsysteem. Daarnaast deden wij school en corvee. De hele dag zat vol met wachtlopen, schoolwerk maken, schoonmaken en slapen. En daarna weer hetzelfde.’ Samen met de trainees en de hele bemanning is halverwege de reis besproken wat er beter kon en op welke manier. Er kwamen wat veranderingen in het programma. Daarna werden er karaoke- en filmavonden georganiseerd en ontstond er veel meer ruimte voor het ontwikkelen van een super sterke groepsband.
Samen op de oceaan
‘Op de oceaan is elke dag anders.’ Misschien een gekke uitspraak, want het dagritme is juist elke dag hetzelfde. ‘Het zijn juist de mensen die het maken: de gesprekken tijdens de wacht over onderwerpen die je anders niet zo snel zou bespreken.’ Daarnaast, zo omschrijft Armin, gaat het om hoe je als groep samen door momenten komt die niet leuk zijn: in metershoge golven de kluiver opdoeken of vier uur lang in de regen buiten staan.
Bij de Azoren gebeurde er iets. ‘Ik noem het maar het wal-effect: dat wanneer mensen van boord stappen, ze met elkaar kleine groepjes vormen om zo hun eigen weg te gaan.’ Maar zodra iedereen weer aan boord was en er een gezamenlijk doel was, kwam het gevoel van eenheid direct weer terug.
Armin, 6 jaar na Masterskip
Het moment van inzicht
Vanaf de Azoren begon een essentieel onderdeel van Masterskip: de scheepsovername. Kapitein Fosse had de indeling bekend gemaakt en toen was het aan de trainees om het schip klaar te maken om een half uur later de haven van Horta uit te varen. Armin had de rol van kapitein gekregen en daar ontstond het gevoel dat hij na Masterskip door moest gaan met het varen. ‘Toen was ik opeens bezig met een team, waarin ik mijn eigen taak had, maar ook de verantwoordelijkheid voor de anderen.’ Maar ook een heel belangrijk inzicht voor Armin, was het anticiperen op de toekomst in combinatie met wat er op dit moment nodig is: een route plannen voor de komende dagen, terwijl je ook let op een buitje wat nu langs trekt.
Afscheid
En toen kwam Nederland weer in zicht. ‘Op een foto van de aankomst zie je hoe iedereen straalt, maar zie je ook teleurstelling, omdat het avontuur is afgelopen.’ Nu, na al die jaren, spreekt hij een aantal trainees nog heel regelmatig. ‘Deze mensen ken ik op een heel speciale manier, op een veel dieper niveau, omdat je zoveel samen hebt meegemaakt.’
